Hoera, een meisje!

Het is vrijdagavond en we zitten in de achtertuin. Het begint langzaam donker te worden en de gasten druppelen binnen. Mijn vriend viert vanavond zijn 28ste verjaardag en we gaan er een gezellige avond van maken met vrienden die dicht bij ons staan. 

Ik zit op onze lounge set, diep in gesprek met een van mijn vriendinnen als er nieuwe gasten binnen komen. Mijn vriend ontvangt ze vrolijk. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe ze hem een kaart geven. Ik ben nieuwsgierig naar wat hij heeft gekregen, dus zodra hij de kaart op tafel legt pak ik deze. 

Mijn hart slaat even over en begint dan heel snel te kloppen. Ik sla om van gelukkig naar intens verdrietig én boos. Ik heb pijn. Pijn in mijn hart en pijn in mijn buik. Op de voorkant van de kaart staat "Hoera, een meisje".

Drie maanden geleden ben ik mijn tweede kindje verloren door een miskraam. Ik was "pas" 8 weken zwanger, maar mijn verdriet is zo groot. Ik wilde al heel lang een tweede kindje, eigenlijk al toen we nog maar één jaar samen waren (de oudste is niet van mijn vriend). Maar hij wilde maar niet, dus wachtte ik geduldig af. Toen het eindelijk zo ver was, was mijn geluk dus extra groot. Helaas duurde dit geluk niet lang. 

We deelden ons verdriet vrij snel met alle mensen die dicht bij ons staan. Praten helpt om te relativeren merk ik. Toch zijn er veel misvattingen over een miskraam. Ik was erg streng voor mijzelf en vond dat mijn lichaam gefaald had. Het vrouwelijk lichaam is in mijn ogen puur en alleen ontworpen om kinderen te kunnen baren, waarom was dat mislukt? Waarom liet mijn lichaam mij in de steek? 

Iedereen bleef maar zeggen dat "mijn lichaam het(!) had afgestoten omdat het(!) niet goed was" of dat ik "blij moest zijn dat ik het nu kwijt was, inplaats van dat we er met de 20-weken echo achter zouden komen dat het mis was". Allemaal heel goed bedoeld natuurlijk, maar in mijn ogen was dit kindje (oké vruchtje) perfect. Het had mij niet uit gemaakt als er iets "mis" was geweest. Zo lang het niet levensbedreigend was geweest, had ik dit kindje met open armen ontvangen.

Helaas was er niemand die dit echt begreep. Iedereen was heel lief en begripvol, maar voelde niet wat ik voelde. Zelfs mijn vriend ging er veel makkelijker mee om dan ik, wat voor de nodige frustraties zorgden. En onbedoeld zijn er wel eens momenten geweest die mij zeer geraakt hebben -zoals dé verjaardagskaart-, ondanks dat dit totaal niet de bedoeling was van deze mensen. 

...

⭐Mijn lieve sterretje, ondanks dat je niet zo lang in mijn buik bent geweest maak jij altijd deel uit van ons gezin.