Oké optie één, kind uit de fiets halen en straks drama met haar er weer in krijgen. Optie twee, oudste kind naast de fiets laten staan, recht voor de winkel in het zicht en snel naar binnen rennen. Ik heb geen zin in drama en met een flinke fietstocht met verschillende stoppunten achter de rug wil ik gewoon zo snel mogelijk naar huis. Optie twee wordt het dus. Ik vertel Lin om naast de fiets te blijven staan en trek dan een sprintje de Zeeman in. Ik weet wat ik nodig heb en weet precies waar dit ligt. Binnen 10 seconden sta ik bij de kassa, drie meter verwijderd van de fiets...
Lin roept naar mij dat zij wilt betalen. Shit. Dat mag ze inderdaad altijd van mij. Mijn haast zet zich om in irritatie en ik zeg tegen Lin dat ze volgende keer weer mag betalen. De mevrouw van de kassa heeft mijn artikelen al gescand en ik mag gaan pinnen. Op het moment dat ik mijn telefoon op het pin apparaat wil leggen gebeurd het. Ik zie vanuit mijn ooghoek de fiets omvallen. Met kind erin. KUT.
Een vrouw die naast mij stond rent naar de fiets toe en op het moment dat zij hem wilt oppakken duw ik haar aan de kant en zet de fiets overeind. Oer instinct ofzo? Die arme vrouw wilde helpen, wat echt té lief was. En ik duw haar aan de kant. Ik haal Rox uit de fiets en begin haar te troosten. Want ja, dat meisje was natuurlijk helemaal overstuur.
De vrouw die wilde helpen en de kassière staan naast mij. Ik loop helemaal rood aan. Van de stress (zweet tot aan mijn reed) maar vooral van schaamte. Hoe kon ik zó dom zijn om de denken dat ik wel even snel de winkel in kon.
Gelukkig is alles goed afgelopen. Rox zat gewoon vast in haar fietsstoeltje en het huilen was van de schrik, want ze heeft niks geraakt. Het was voor haar als een soort van gratis ritje in de achtbaan van de Efteling, maar dan onverwachts. Ik daarentegen schaam mij nog steeds heel erg.
Vertel mij aub dat ik niet de enige moeder ben die wel eens zo'n grote #loedermoeder actie heeft meegemaakt? Please... dat zou mijn schaamte enigszins minder maken.
Reactie plaatsen
Reacties