Ik lieg dagelijks tegen mijn kinderen

Eén van de eigenschappen die ik mijn kinderen mee wil geven is eerlijkheid. Liegen is in mijn ogen nergens voor nodig en eerlijk zijn duurt het langst. Toch betrapte ik mijzelf er laatst op regelmatig tegen mijn kinderen te liegen.

Van kleine leugens zoals "Nee rox, dat doosje kan niet open" terwijl dat wél kan of "de chocola is op" terwijl deze toch echt bovenop de kast verstopt ligt.

Ik ben gaan kijken hoe vaak ik nou een leugen aan mijn kinderen vertel en ik schrok eigenlijk van de teller. Zeker de afgelopen weken is deze alleen maar omhoog geschoten, maar dat heeft natuurlijk met 5/12 te maken.

Toch ben ik gaan kijken naar de waarde van de leugens. Ik wil mijn meiden leren om niet te liegen, maar toch lieg ik zelf wel. Ik verantwoorde deze leugens aan mijzelf als "leugens om bestwil". Maar is dit ook zo? Zijn deze leugens voor hun bestwil of dat van mij?

Want als ik zeg dat het doosje niet open kan, dan weet ik heel goed dat dit wél kan alleen wil ik voorkomen dat we in discussie raken omdat dit niet mag. En als ik zeg dat de chocola op is, terwijl deze gewoon in de kast ligt, dan wil ik liever dat ze iets gezonds eet. Oké, nu lieg ik ook tegen jullie, dan wil ik hem natuurlijk zelf op eten.

Moet ik in deze gevallen de drama voor lief nemen? Is dit wat opvoeden in houdt? Want dan doe ik dit dus blijkbaar al die tijd al verkeerd. Is het voorkomen van een discussie belangrijker dan genezen?

Alles omtrent 5 december is natuurlijk ook een mega grote leugen. Maar is een leugen die zó veel plezier geeft, wel echt een leugen? Of is dit het in stand houden van een prachtige fantasie?

Deze vragen houden mij de afgelopen weken bezig en ik ben erg benieuwd hoe andere ouders hier mee om gaan! Ik ben sowieso een voorstander van positief opvoeden en geef dus niet zo snel straf. Verder verwacht ik niet veel van mijn kinderen, dus laat ik ze vaak vrij in wat zij willen.