Heb ik te lang borstvoeding gegeven?

Twee jaar lang heb ik jou iedere dag borstvoeding gegeven. Twee jaar lang was jij mijn kleine baby. Vanaf het moment dat jij geboren was heb ik mijzelf voor gehouden om door te gaan zolang jij én ik gelukkig waren met borstvoeding. Ik vond het heerlijk, die intieme tijd samen. Echt iets van ons.

Maar na anderhalf jaar begon het mij tegen te staan. Een van jouw eerste woordjes was “tiettie” en waar we ook waren trok jij mijn shirt omlaag om aan te happen. In de supermarkt, op een verjaardag, bij zwemles, op school. Waar. Dan. Ook.

In het begin had ik er geen moeite mee. Jij was mijn baby, waar we ook waren – je kreeg borstvoeding. Maar hoe ouder je werd hoe meer ik dacht “je wacht maar even” en “het ziet er gek uit zo’n kind aan de borst”. Jij nam alleen geen nee als antwoord, terwijl je toch echt oud genoeg was om even een broodje te eten of wat water te drinken in plaats van borstvoeding te krijgen.

Het begon mij tegen te staan, ik had er geen zin meer in. Dus stopte ik vlak voor jouw tweede verjaardag, terwijl jij nog lang niet wilde stoppen.

De eerste weken vroeg je er dagelijks om, huilde je als ik nee zei. Maar ik hield vol. Je kreeg Nutrilon, terwijl dit op jouw leeftijd eigenlijk ook niet meer nodig was. Maar een vervanging voor borstvoeding was fijn.

Altijd als ik jou vast hield, ging die hand in mijn bh. Altijd. En nu, 1 jaar later, is dat onveranderd. Het lijkt zelfs erger te worden en nog steeds vraag je af en toe “Mama, mag ik tiettie drinken?”. Als ik dan “nee” zeg of jouw hand weg haal wordt je boos. Dan wil je niks meer van mij weten. Geen knuffels zonder die hand. Je loopt zelfs gelijk naar papa toe.

En dus gaf ik laatst toe, je mocht drinken. Het was één seconde en toen zei je “klaar”. Logisch ook, je bent het waarschijnlijk verleerd, plus er komt niks meer uit. Maar je was ook gelijk weg, ik had verwacht dat je toch iets langer bleef knuffelen, maar nee.

Waarom blijf jij mij associëren met borstvoeding? Ik weet dat dit jouw veilige haven was vroeger, maar ik ben toch meer dan alleen een wandelende tiet. Ben ik te abrupt gestopt? Of heb ik te lang borstvoeding gegeven? Klinkt dit herkenbaar voor mensen? Wanneer ben ik weer “meer dan een tiet”?

Begrijp mij niet verkeerd. Als ik ooit nog een baby zou krijgen dan zou ik alles weer precies hetzelfde doen; geven zolang het goed voelt voor ons beide. Maar dan hoop ik toch stiekem dat de baby er eerder klaar mee is dan ik. Want nu voelt het alsof ik de boosdoener ben.