"Ik wil niet blind worden."

Frankrijk.

Een aantal weken geleden was ik met mijn gezin een weekje op vakantie in Frankrijk. De eerste dag van de vakantie ben ik in een winkel een t-ahirt gaan passen. Tijdens het passen kwam er een kaartje in mijn oog, dit zorgde voor hoornvliesbeschadiging. Ik heb toen de eerste dagen van de vakantie in bed gelegen. Het licht kon ik niet verdragen, alles moest donker zijn. Na een paar dagen zijn we daar naar het ziekenhuis gegaan, toen was de beschadiging al niet meer gezien.

Thuis.

Eenmaal terug van vakantie leek alles weer goed te gaan. Ik had nergens meer last van! Maar na een paar weken voelde ik de beschadiging af en toe weer zitten. Eigenlijk alleen in de nacht of als ik net wakker werd. Ik besloot toch maar om een afspraak te maken bij de huisarts.

Dinsdag

Afgelopen dinsdag kon ik terecht bij de huisarts. Zij zag na lang zoeken nog een kleine beschadiging aan het oog zien. Ik moest een vette zalf in mijn oog aanbrengen.

Woensdag

Met het wakker worden merk ik dat mijn oog nog meer pijn doet. Hij ttaant continu en ik twijfel of ik die avond wel moet gaan werken. Ik werk in de horeca en mijn schift begint pas om 17:00 dus ik besluit om het even aan te kijken. Naarmate de dag vordert wordt het erger, maar ik kan het voor mijn gevoel nu niet meer maken om mij ziek te melden, dus ik ga toch naar mijn werk. Als ik thuis kom van werk smeer ik gelijk de zalf in mijn oog en ga naar bed.

Donderdag

Midden in de nacht wordt ik wakker van een vreselijke pijn. Het gevoel alsof er een mes in mijn oog gestoken wordt. Ik zit rechtop in bed en begin in paniek te huilen. Op de gang brand bij ons altijd een lampje, ik kan het licht niet verdragen. Ik strompel naar beneden voor wat drinken en kijk met één dicht oog naar de klok. Shit. 02:00 uur. Evert heeft ochtenddienst, dus ik moet morgenochtend de meisjes alleen naar school brengen. Dit kan toch niet zo!? Evert wordt wakker als ik naast hem ga liggen, ik leg aan hem uit hoe het met mij gaat en vraag of hij vrij kan nemen. Hij is teamleider dus dit kan helaas niet.

Ik ga gelijk weer slapen in de hoop dat het beter wordt. Ik bedenk mij alvast dat ik Lin Rox kan laten brengen en dat in het ergste geval Lin dan alleen naar school kan. Gelukkig belt evert mij om 07:00 met het nieuws dat hij tussendoor een uurtje naar huis komt, ik hoef de kinderen dus niet te brengen en kan rustig verder slapen.

Om 11:00 gaat mijn wekker, deze had ik eerder gezet omdat ik Rox wel op moet halen van de peuterspeelzaal. Dit is echt hel! Ik doe mijn zonnebril op en houdt een theedoek tegen mijn linkeroog aan, maar alsnog doet het zonlicht wat rechts "binnen komt" pijn. Gelukkig hoef ik letterlijk alleen de poort uit. Als ik thuis kom met Rox pak ik een appel, banaan en de tablet en gaan we samen in bed liggen.

Ik kan om 14:30 terecht bij de huisarts. Evert is dan net thuis dus zet mij af en haalt tussendoor Lin uit school. De huisarts geeft aan dat er naast hoornvliesbeschadiging ook een flinke ontsteking zit, dus dat ze mij met spoed naar het ziekenhuis wilt. We kunnen om 16:00 terecht.

De weg naar het ziekenhuis is ondraaglijk, doordat ik het licht niet kan verdragen moet ik mijn ogen dicht houden. Maar daardoor wordt ik kotsmisselijk. Eenmaal bij het ziekenhuis wordt ik vrijwel meteen bekenen. Ze schrijven antibiotica voor en ik mag weer naar huis, ik moet alleen de volgende ochtend om 09:00 terug komen.

Vrijdag

Ik heb gister de hele dag namiddag en avond geslapen, waardoor ik de halve nacht wakker heb gelegen met heel veel pijn. Ik wil Evert niet wakker maken, dus probeer zo zachtjes mogelijk te zijn. Gelukkig kunnen we straks gelijk bij het ziekenhuis terecht. Evert brengt Lin naar school en eenmaal thuis rijden we gelijk door.

Bij het ziekenhuis heb ik mijn oog nog steeds dicht. De arts vraagt mij of ik hem open wil doen en mijn goede oog wil afdekken. Op dat moment raak ik in paniek, ik zie namelijk niks meer. Alleen één witte waas. "Ik zie niks meer, wordt ik blind?" vraag ik, "We gaan je met spoed doorverwijzen naar het VU, daar krijg je sterkere antibiotica. Pas zodra deze aanslaat kunnen we kijken of je zichtverlies blijvend is." zegt de arts.

Onderweg naar het ziekenhuis probeer ik mijn moeder, zus en vriendinnen te bellen om te zorgen dat iemand Lin kan ophalen. Niemand neemt op en hoe dichter we bij het ziekenhuis komen hoe moeilijker ik het krijg. In geval van nood kan ik niemand bereiken en dat in combinatie met de pijn plus angst voor het blind worden zorgt voor paniek. Ik breek.

Bij het VU maken ze een foto van mijn oog, waarop ik zelf ook duidelijk de ontsteking kan zien. De arts legt uit dat ik een sterkere antibiotica krijg en we moeten afwachten of deze aanslaat. Het eerste uur moet ik om de 2,5 minuut gedruppeld worden, daarna ieder uur - ook in de nacht.

De dag verloopt verder goed, het nieuws heeft iets kunnen zinken bij mij en ik ben blij dat het maar één oog betreft. Helemaal blind zal ik dus niet worden. Lin is uiteindelijk opgehaald door een vriendin, waar ik heel dankbaar voor ben. Ik heb sterke pijnmedicatie mee gekregen en deze slaat aan. Alsnog verblijf ik de hele dag in het donker, maar de pijn is dragelijker.